Σήμερα στίς σφραγισμένες ἐκκλησίες μας λόγῳ τῆς λοιμικῆς νόσου θά ἀκούγονταν ἕνας θρῆνος…
ἕνα σάλπισμα συντριβῆς, ἕνας θούριος μετανοίας μία συγνώμη γιά τά λάθη μας, τίς ἁμαρτίες μας μικρές ἤ μεγάλες, ἕνα ξύπνημα, ἕνας συναγερμός…Ψυχή μου…ψυχή μου Ἀνάστα τί καθεύδεις….
Ἀγαπητά μου ἀδέλφια,
ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας ὀλίγος καί πλήρης.
Ἁμαρτήσαμε Χριστέ. Ἀνομήσαμε, ἀδικήσαμε, τίποτα δέν τηρήσαμε ἀπό τό δικό Σου Λόγο. Τό σῶμα μας ἔχει ῥύπους καί ὁ λογισμός μας ἀκάθαρτος…
Αἰσθανόμαστε Κύριε γυμνοί καί μακρυά ἀπό τό τραπέζι τοῦ γάμου…
Τά πνευματικά μας ἐφόδια στέρεψαν…
χειροπόδαρα μᾶς στέλνουν στήν ἐξορία…
Γνωρίζουμε Κύριε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ζωοδόχο πηγή τή τίμια πλευρά Σου τή λοχευμένη καί ζωηφόρο…
Ἀναζητοῦμε τή πρόνοια καί τό ἔλεος πού ἔδειξες στους ἁμαρτωλούς Νινευίτες…
Λυπήσου μας Κύριε. Λυπήσου καί γιάτρεψε
τά πλάσματά σου ὅπως ἔκανες στούς λεπρούς…
Ἐσύ Χριστέ εἶσαι ὁ μεγάλος γιατρός. Δῶσε μας τή θεραπεία καί κάνε μας καθαρώτερους καί ἀπό τό χιόνι…
Χριστέ μου δακρύζουμε σά τήν πόρνη, κλαῖμε σάν τόν Πέτρο, φωνάζουμε σάν τόν ληστή τό «μνήσθητί μου» καί κραυγάζουμε «Ἥμαρτον ἥμαρτον Κύριε Ἐλέησόν μας…
Τι ήταν αυτό που κάθε μέρα δεχόταν τις περισσότερες ύβρεις μας;
Ποιο ήταν εκείνο που κάθε βράδυ φυσούσαμε να φύγει από πάνω μας ως το μεγαλύτερο φορτίο;
Ποιο θέμα απασχολούσε τις κουβέντες μας στο καφέ και το φαγητό;
Η καταραμένη, βαρετή και απαίσια καθημερινότητα μας.
Η ρουτίνα της καθημερινότητας. Αυτή η κουραστική επαναληψιμότητα.
Δεν είχαμε και απόλυτα άδικο. Είναι όντως ψυχικά πνιγερό.
Γι’ αυτό άλλωστε στο δημόσιο αλλά και στο εκκλησιαστικό βίο, έχουμε θεσπίσει ως ανθρώπινες κοινωνίες, εορτές.
Για να θυμόμαστε οτι είμαστε πλασμένοι για κάτι παραπάνω, πιο γιορτινό, βαθύ, ανοιχτό, χαρμόσυνο και αιώνιο.
Αυτή όμως είναι η μία πλευρά.
Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε ότι αυτή η ρουτίνα των γνωστών δεδομένων και επαναλήψιμων πρακτικών, είναι το πιο σημαντικό πλαίσιο για να μπορεί να υπάρξει η ζωή.
Φανταστείτε να ξυπνούσαμε κάθε πρωί και να φτιάχναμε απ΄ την αρχή την πραγματικότητα μας. Κάθε μέρα να χτίζαμε και το βράδυ να γκρεμίζαμε.
Απλά θα μας κατάπινε το χάος του άγχους και της τρέλας.
Δεν θα υπήρχε ζωή στο πλανήτη.
Για να φτάσεις στον ουρανό χρειάζεσαι μια γη.
Για να νιώσεις την ψυχή σου, θέλεις ένα σώμα.
Για να κάνεις όνειρα πρέπει κάπου να κοιμηθείς.
Να λοιπόν τώρα που ήρθε αυτή η επιδημία και ανέτρεψε την καθημερινότητα μας.
Που μας άλλαξε τους τρόπους και τις συνήθειες.
Και το σημαντικό δεν είναι αυτό που ζούμε αλλά εκείνο που θα ζήσουμε μετά την λήξη της καραντίνας.
Γιατί σίγουρα τίποτε δεν θα είναι όπως πριν.
Ευκαιρία λοιπόν να ζητήσουμε μια ειλικρινή συγνώμη από την κατασυκοφαντημένη καθημερινότητας μας, που μας πρόσφερε τόσα πολλά και εμείς τα θεωρούσαμε αυτονόητα και δεδομένα.
Καιρός να κατανοήσουμε ότι τα σημαντικά είναι κρυμμένα στα απλά, ότι το πολύ είναι στο "λίγο" και το μεγάλο στο "μικρό".
Τι ειρωνεία όμως, να επαναλαμβάνεται για ακόμη μια φορά ο κανόνας που λεει ότι πρέπει να χάσεις κάτι για να το αγαπήσεις αληθινά, γιατί μονάχα η έλλειψη και απώλεια σε κάνει να κυνηγάς αιώνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να αφήνετε τα σχόλιά σας εδώ