Δεν είναι η νηστεία σου, δεν είναι η εγκράτειά σου, δεν είναι η προσευχή σου....

Δεν είναι η νηστεία σου,

δεν είναι η εγκράτειά σου,

δεν είναι η προσευχή σου,

δεν είναι η πίστη σου,

δεν είναι η τήρηση των εντολών,

δεν είναι η ηθική σου,

δεν είναι ο εκκλησιασμός σου,

που κάνουν την ζωή σου χριστομίμητη.

Είναι κυρίως η συγχώρεσή σου,

η κατανόησή σου,

η αποδοχή σου,

το έλεός σου,

η απλότητά σου,

η ταπείνωσή σου,

η αγαθότητά σου,

η αγάπη σου.

Τα πρώτα χρειάζονται για να γίνουν τα δεύτερα.

Χωρίς τα δεύτερα όμως, τα πρώτα δεν έχουν αξία.

"Μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία" (Ματθ. 11,29), είπε ο Χριστός. 

Μας έδειξε ποιο είναι το μείζον παρουσιάζοντας τον εαυτό Του.

Δεν είπε "μάθετε ότι είμαι νηστευτής,παρθένος και ηθικός", αλλά μας έδειξε ότι αυτό που μας προτείνει είναι κάτι πιο βαθύ από αυτά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά.

Ο Κύριος μας δίδαξε την εσωτερική επανάσταση που κοιτά τον άλλον ως αδελφό και όχι ως εχθρό, που πάνω από την κοσμική δικαιοσύνη τοποθετεί την συγχώρεση και την φιλανθρωπία, που δεν γνωρίζει την κατάκριση αλλά το έλεος, που δεν κοιτά πονηρά αλλά πλησιάζει αγαθά.

Στην παραβολή του Ασώτου πρωταγωνιστούν τρία πρόσωπα.

Ο Πατέρας (Θεός) που δείχνει την άπειρη αγάπη Του.

Ο άσωτος υιός που μετανοεί ειλικρινά και γυρνά στο πατρικό του (την Εκκλησία).

Ο μεγάλος υιός που τηρεί τον νόμο αλλά δεν συγχωρεί, δεν αγαπά, δεν δείχνει έλεος και έτσι κατακρίνει και τον αδελφό του (για την ασωτία του) αλλά και τον Πατέρα του (για την αγάπη που έχει).

Μέσα από την παραβολή αυτή η Εκκλησία μας διδάσκει την αγάπη του Θεού, την μετάνοια που χρειάζεται για να γευτούμε αυτήν την αγάπη του Θεού και ότι η τήρηση του νόμου δεν αρκεί εάν δεν εκδηλώνεται ως αγάπη και έλεος προς τους άλλους.