Μια σπάνια αληθινή ιστορία

Μια σπάνια αληθινή ιστορία για την γιαγιά Κωνσταντίνα που κάθε μέρα πήγαινε στο κοιμητήριο φρόντιζε τα ξεχασμένα μνήματα και έκανε παρέα στους κεκοιμημένους....
___________

 Κάθε μέρα από νωρίς το πρωί στα Κοιμητήρια, μια συμπαθέστατη γιαγιά έρχεται στον ναό τον Αγίων Πάντων και αφού περάσει από το εκκλησάκι να ασπαστεί την εικόνα, θα ανάψει τα κεράκια της, θα μου δώσει εμένα καραμελίτσα, θα μου πει "Δόξα τω Θεώ που ξημέρωσε και σήμερα" και θα αρχίσει ένα σκληρό αγώνα προσφοράς έως και το μεσημέρι, να ανάβει τα καντηλάκια των κεκοιμημένων με δικό της λάδι και να προσεύχεται για αυτούς με τον δικό της τρόπο.

Την ρώτησα και εγώ μια ημέρα με απορία.
- Γιαγιά πόσους συγγενείς έχεις εδώ;

Με κοίταξε η γιαγιά με βλέμμα έκπληκτο!
- Γιατί ρωτάς Παππούλη μου; Για τα καντηλάκια που ανάβω;
- Ναι, της απαντώ!
- Όλοι εδώ παιδιά του Θεού είναι Παππούλη μου όπως και εγώ. Συγγενείς μου είναι όλοι!

Εδώ εγώ όπως καταλάβατε ένιωσα πνευματικά πολύ μικρός μπροστά της!!!

Και συνεχίζει η γιαγιά:
Εγώ ανάβω τα καντηλάκια στις ψυχούλες που εδώ και χρόνια δεν έρχεται κανείς και δεν έχουν κανένα πίσω να τους τα ανάψει ή που αδιαφορούν και να τους τα ανάψουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Βλέπω χαλασμένους τάφους που ούτε καν τα ονόματα τους δεν ξεχωρίζουν. Δεν δικαιούνται και αυτοί από εμάς ένα κεράκι και μια προσευχούλα καλέ μου παππούλη; Επειδή οι δικοί τους τους ξέχασαν;

Εγώ Παππούλη μου πέρασα τα 90 χρόνια της ζωής μου και ο Θεός με κρατάει όρθια για αυτές τις ορφανές ψυχούλες. Μωράκια Παππούλη μου, μόλις λίγων μηνών, έφυγαν από την ζωή αγγελάκια που χρόνια τώρα δεν πατάει κάνεις! Στρατιώτες που πολέμησαν για να είμαι σήμερα εγώ εδώ και να σου μιλάω και δεν τους ανάβει ένα κεράκι κανείς. Και πολλές άλλες ψυχούλες.
Δεν δικαιούνται ένα κεράκι από εμάς; Επειδή Παππούλη μου κάποιοι έχουν την συνήθεια να λένε, "γιατί να πάω στα μνήματα να ανάψω κερί; Εκεί είναι;"
Όχι Παππούλη μου, δεν είναι έτσι. Οι ψυχές το νιώθουν το κεράκι και την παρουσία μας, εμείς απλά δεν μπορούμε να το συλλάβουμε!

Είναι σκληρός ο κόσμος Παππούλη μου, τρώμε, πίνουμε, διασκεδάζουμε για χρόνια μαζί και μετά που θα έρθει ο θάνατος δεν επισκέπτονται τους δικούς τους για να μην χαλάσει η καρδούλα τους. Μόνο στα καλά δηλαδή και στα άσχημα όλα τελειώνουν για πάντα. Διαγραφή!
/> Το μόνο που λυπάμαι Παππούλη μου όταν φύγω και εγώ από την ζωή ποιος θα τους τα ανάβει; Γι' αυτό Παππούλη μου έχω ένα τετράδιο και γράφω καθημερινά όσα ονόματα μπορώ για να τα δώσω στις εκκλησίες να τα μνημονεύουνε όταν εγώ πλέον δεν θα μπορώ.

Αυτή είναι η γιαγιά Κωνσταντίνα.
Η συντροφιά των ψυχών, των κοιμητηρίων μας, η ευλογημένη!