Γνωστό το περιστατικό με τον σπουδαίο ζωγράφο Da Vinci.
Γνωστό και το έργο του που τον κάνει ξεχωριστό.
Ο Μυστικός Δείπνος.
Ήθελε να αποτυπώσει κάθε πρόσωπο του Μυστικού Δείπνου ψάχνοντας από το πλήθος της πολιτείας που ζούσε κάποιον που θα το αντιπροσώπευε κατάλληλα.
Όλα πήγαιναν καλά.
Όταν έφθασε στο πρόσωπο του Χριστού έκανε κόπο αρκετό να βρει το πρόσωπο που θα απεικόνιζε τον Κύριο.
Νόμιζε ότι τον βρήκε.
Ανακοίνωσε στον υποψήφιο προς εικονογράφηση πρόσωπο, την επιθυμία του και εκείνος συγκινημένος,δέχθηκε.
Πέρασαν χρόνια όταν έφθασε και στη στιγμή που θα έπρεπε να βρεθεί το πρόσωπο του Ιούδα.
Βρήκε κάποιον.
Τον πλησίασε διστακτικά.
Του ανακοίνωσε την πρόθεσή του.
Εκείνος κατέβασε το κεφάλι του και ξέσπασε σε λυγμούς.
Ο ζωγράφος τον καθησύχασε λέγοντάς του πως θα εικόνιζε τον Ιούδα μόνο για την ανάγκη αποτύπωσης του στον πίνακα ζωγραφικής.
Τότε εκείνος του αποκρίθηκε:
"Δεν κλαίω επειδή θα παριστάνω τον Ιούδα...
Κλαίω επειδή ειμαι το ίδιο πρόσωπο που πριν από 3 χρόνια με διάλεξες ως Χριστό!"
Με πρώτο τον γράφοντα, ας αναλογιστούμε όλοι μας τα παραπάνω, σκεπτόμενοι πόσα πρόσωπα αλλάζουμε...
Άλλο στο σπίτι
Άλλο στο γραφείο.
Άλλο στην παρέα.
Άλλο στο ιερό .
Άλλο στους γονείς..κ.ο.κ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να αφήνετε τα σχόλιά σας εδώ